Tne C2E–Academy   |   The French Way

De oorsprong van de Franse Weg

Hoewel de Noordelijke Weg en de Primitieve Weg de eerste pelgrimsroutes naar Santiago de Compostela waren, begon de Franse Weg in de 11e eeuw de drukste route te worden. Het is geen toeval dat dit gebeurde, aangezien koning Sancho III de Grote van Navarra en koning Alfonso VI van León besloten de bestaande route van de Romeinse dam van Astorga naar Bordeaux te exploiteren en de route aan te passen om de grens tussen de christelijke en islamitische koninkrijken van het schiereiland te versterken na de recente verovering van deze gebieden.

De oprichting van nieuwe steden langs de route veroorzaakte een aantrekkingskracht, waardoor nieuwe Frankische kolonisten,  ambachtslieden en kooplui zich langs de route vestigden. Dit verrijkte de economie van de recent gestichte steden en bevorderde hun ontwikkeling. Dit netwerk van nieuwe infrastructuren vergemakkelijkte tegelijkertijd de doortocht van pelgrims uit heel Europa. Het resultaat was spectaculair op sociaal, economisch, artistiek en cultureel gebied.

De bekendheid van de route nam nog verder toe sinds de 12e eeuw, toen de Franse monnik Aymeric Picaud de Codex Calixtinus schreef, die wordt beschouwd als de eerste gids voor de Jacobsweg: de Codex Calixtinus. Deze beschrijft gedetailleerd de route, de begin- en eindpunten van de etappes, de te bezoeken heiligdommen, de pelgrimshospitalen (huidige herbergen), het karakter van de inwoners van elke plaats en de gebruiken van elk gebied.

De Camino de France wordt de Franse Weg genoemd omdat het de samenvloeiing is van vier belangrijke pelgrimsroutes die door Frankrijk lopen, namelijk: de Turonensis (vanuit Parijs, via Tours), de Lemovicensis (vanuit Vézélay, via Limoges), de Podiensis (vanuit Le Puy, via Cahors) en de route vanuit Toulouse (beginnend in Arlès). De eerste drie komen samen in Saint-Jean-Pied-de-Port, terwijl de vierde de Pyreneeën oversteekt via Somport en samenkomt met de andere drie in Puente la Reina. 
Vanaf Puente la Reina volgt de Franse Camino één route die door belangrijke steden in Noord-Spanje loopt: Estella, Logroño, Santo Domingo de la Calzada, Burgos, Castrojeriz, Frómista, Carrión de los Condes, Sahagún, León, Astorga, Ponferrada en Villafranca del Bierzo. Na het grondgebied van El Bierzo komt de route Galicië binnen, loopt door Sarria, Portomarín, Palas de Rei en bereikt uiteindelijk Santiago de Compostela.

De evolutie van de route

Sinds de start van de route werd de tot dan toe best ontworpen en aangelegde route bewandeld: de Romeinse dam Ab Asturica Burdigalam, oftewel de weg die Astorga met Bordeaux verbond. Hoewel de stenen platen verdwenen doordat ze werden hergebruikt of bedekt met lagen aarde, was het pad al aangelegd. Zo stond er bij de Ibañetapas al een oude Romeinse "mansio" (herberg) die onderdak bood aan het eerste pelgrimshospitaal van Roncesvalles.

Na het passeren van de Summo Pyreneo daalde de weg af naar het oude Pompaelo, dat destijds verdeeld was in drie tegenover elkaar gelegen "burgos" (dorpjes), maar dankzij de doortocht van pelgrims steeds rijker werd. 
Het belangrijkste verschil tussen de route die pelgrims in de 9e, 10e en 11e eeuw volgden en die vanaf de 11e eeuw, was de wijziging van de route tussen Pamplona en Burgos.

De oude route verliet Pamplona en ging rechtstreeks naar de Sakana-vallei, via Irurtzun, Uharte-Arakil, Salvatierra, Vitoria, Miranda de Ebro en Briviesca totdat hij Burgos bereikte. Het was Sancho III de Grote, koning van het toenmalige koninkrijk Pamplona, ​​die de route omleidde en deze omleidde via de El Perdón-pas, Puente la Reina, Estella, Viana, Logroño, Nájera en Santo Domingo de la Calzada, om uiteindelijk Burgos te bereiken.

Kaart van het noorden van het Iberisch Schiereiland in 1035. De opmars van de christelijke koninkrijken maakte het mogelijk de volledige route van de oude dam naar Bordeaux te beheersen. De klassieke route van de Jacobsroute werd op basis hiervan en na verschillende andere omwegen gepland.​​​