Nieuwe wandelschoenen

Robin is een ondernemer/fietsenmaker uit Oxford. Ongeveer 10 jaar geleden heeft hij zijn fietsenwinkel verkocht. Zijn vrouw was op dat moment ernstig ziek en hij wilde graag voor haar zorgen. Ruim 8 jaar heeft hij in toenemende mate voor haar klaargestaan. Steeds minder ruimte om met zijn vrienden op stap te gaan, steeds meer de persoonlijk verpleger van zijn mentaal en fysiek aftakelende vrouw. Stiekem was hij, zegt hij enigszins beschaamd, opgelucht toen zijn vrouw kwam te overlijden. De jaren en de zorg hadden hem oud gemaakt, zijn energie en liefde waren op.

Terwijl hij mij dit verhaal aan het vertellen is, wordt Robin aangesproken door een vrouw. ‘Of hij mee gaat eten?’ Hij antwoordt ontkennend, en zij gaat weer weg.

Na het overlijden van zijn vrouw wil hij maar een ding, zo gaat hij verder. Na jaren van binnen zitten en zorgen wil hij weer naar buiten. De dag na de begrafenis koopt Robin wandelschoenen. Hij wil weg, hij wil zich weer fit voelen, hij weet niet wat anders te doen. Stap voor stap voelt hij zich in de maanden en het jaar daarna fysiek weer beter. Tegelijkertijd voelt Robin zich echter ook steeds meer alleen. ‘Irene I turned 70, where did my life go?’ zegt hij somber. Ik reageer met een vraag: ‘Robin is there anyone who is important in your life?’ Hij kijkt mij onthutst aan en vraagt of hij nog een drankje kan halen.

De start van de Camino

Als Robin weer zit, vertelt hij verder. ‘Mijn kinderen willen graag dat ik een lieve opa ben die regelmatig op hun kinderen past. Vriendinnen van de kerk willen voor mij zorgen, ze vinden een alleenstaande man zielig en aantrekkelijk. Vrienden vinden het fijn om af en toe nog op stap te gaan, maar zij worden zo oud.’

Terwijl Robin dit vertelt pakt hij zijn mobiel en scrollt wat over zijn scherm. Hij toont mij even later een foto van een charmante dame met een mooie lach. Ik kijk hem vragend aan. ‘This is Janet, I’ve met her 2 months ago.’

En dan stromen de woorden steeds vloeiender uit zijn mond. Over hoe hij een maand geleden zijn Camino in Lissabon gestart is. Over zijn ontmoeting met Janet, een maand daarvoor. Over hoe zij hem geraakt heeft. Over dat zij de eerste persoon in zijn leven is die hem gevraagd heeft hoe het met hem gaat, wat hij wil en wat hij voelt. Over hun etentjes samen. Over de reactie van de kinderen, ‘kijk uit pa, ze weet wellicht dat je nog wat geld hebt liggen.’ En over een eerste, hele voorzichtige, kus, op de avond voor zijn vertrek naar Lissabon.

Robin kijkt mij na zijn stortvloed van woorden aan: ‘I’ve never told anyone this before. I am sorry that I’m boring you with the life of an old man.’ Vervolgens staat hij op, de albergue (herberg) gaat bijna dicht, hij moet haast maken om nog binnen te kunnen slapen.

Over het onderweg zijn en weer naar huis gaan

De volgende middag zie ik Robin opnieuw, wij hebben deze dag los van elkaar dezelfde etappe gelopen. Robin zit op het terrasje aan het einde van de brug in Villanova de Arousa op mij te wachten. Onder het genot van een welverdiend drankje praten wij over de belevenissen van de dag, over de Camino, over het onderweg zijn en over het weer naar huis gaan.

Robin vertelt dat hij niet goed weet hoe hij nu naar huis moet gaan. Zijn Camino zit er over 3 dagen weer op, Santiago is in zicht. De afgelopen maand heeft hij dagelijks contact gehad met Janet. In deze periode heeft hij geworsteld met zijn liefde voor zijn overleden vrouw. Tegelijkertijd zoekt hij zijn houding in relatie tot de wensen en zorgen van zijn kinderen. Robin vraagt zich daarom af of hij van Janet mag gaan houden. Mag zij wel een plekje in zijn leven krijgen?

Ik zie zachtheid en liefde in zijn ogen, zeker op de momenten dat hij over Janet praat. Ik zeg hem dat. Ook vertel ik dat ik veel respect voor hem heb, een leven lang werken, zorgen, verantwoordelijkheid nemen. Ik zeg hem dat ik een prachtig mens voor mij zie, een mens dat ondanks en dankzij zijn leeftijd zelf de antwoorden op zijn vragen in zich heeft.

Robin lacht naar mij, en dankt mij voor mijn mooie woorden. Diep van binnen weet hij dat ik gelijk heb. Hij heeft besloten zich open te stellen voor Janet. Vandaag heeft hij, zo vertelt hij geëmotioneerd, besloten de liefde een kans te geven.

Beiden zijn wij na deze woorden stil, onze ogen laten elkaar niet los. Een paar minuten later staat Robin op. ‘Ik ga Janet bellen, ik ga haar dit vertellen’.

Over loslaten en liefde wensen

Hierna heb ik Robin niet meer gezien. Naar de reactie van Janet heb ik hem niet kunnen vragen. Ook heb ik hem niet kunnen vertellen dat ik hem alle liefde wens. Ik zal hem niet meer kunnen vertellen hoeveel indruk zijn verhaal op mij gemaakt heeft. Sinds onze ontmoeting is er geen dag voorbijgegaan dat ik niet even aan Robin heb gedacht. Gewoon, om de liefde………… leeftijdsloos, een bron van leven…….

Over de auteur

Irene Kapinga is wandelaar, pelgrim, gids, coach en heeft de IVOR opleiding tot reisleider in 2018 afgerond. Haar eerste kennismaking met een ‘echt’ pelgrimspad vindt plaats in het jaar 2000. In het voorjaar van dat jaar vertrekt zij met een veel te zware rugzak (17 kilo!) en vrijwel ongetraind voor een Camino. Ruim 2000 kilometer te gaan tot Santiago……

En sindsdien is zij besmet met het Camino-virus, een virus dat nog erfelijk blijkt te zijn ook. Meerdere keren loopt zij vanaf 2013 met man, kinderen en in haar eentje een (deel van) een pelgrimsroute. Vanaf april 2018 begeleidt (en organiseert) Irene wandelingen over Nederlandse, Belgische, Engelse, Spaanse en Portugese pelgrimspaden. Regelmatig schrijft ze over haar ervaringen op nabije en verre pelgrimswegen.